فهرست مطالب

مجله جراحی استخوان و مفاصل ایران
سال ششم شماره 1 (پیاپی 21، پاییز1386)

  • تاریخ انتشار: 1386/07/10
  • تعداد عناوین: 8
|
  • جواد گرجی، بهنام پنجوی، محمدرضا عباس زاده صفحه 1
    پیش
    زمینه
    اختلاف نظرهای فراوانی در نحوه تقسیم بندی و درمان شکستگی های کوندیل خارجی استخوان بازو در کودکان وجود دارد. در این مطالعه ضمن ارائه نتایج درمانی، اختلاف نظرهای موجود مورد بحث قرار گرفته است.
    مواد و روش ها
    در یک مطالعه گذشته نگر 26 بیمار (8 دختر و 18 پسر) که تحت درمان شکستگی کوندیل خارجی استخوان بازو قرار گرفته بودند، مطالعه شدند. میانگین سن بیماران 5/4 سال (8-9/1 سال) و میانگین زمان پیگیری 6 سال (20-3 سال) بود. بیماران در آخرین معاینه از نظر دامنه حرکت، جوش خوردن شکستگی، تغییرشکل، ضایعه عصبی و عوارضی نظیر نکروز قطعه شکسته مورد بررسی قرار گرفتند.
    یافته ها
    از 26 بیمار با شکستگی کوندیل خارجی بازو، 17 بیمار با جابه جایی کمتر از 2 میلی متر درمان غیرجراحی، 8 بیمار با جابه جایی بیش از 2 میلی متر درمان ثابت کردن شکستگی و یک بیمار دچار جوش نخوردگی فقط عمل جراحی جابه جایی عصب اولنا دریافت کردند. در آخرین معاینه به جز یک بیمار که به دلیل جوش نخوردن شکستگی دارای افزایش «زاویه حمل آرنج» (carrying angle) بود، تمام بیماران دامنه حرکتی کامل و بدون تغییرشکل داشتند.
    نتیجه گیری
    شکستگی کوندیل خارجی بازو در کودکان بیش از سایر شکستگی ها نیاز به عمل جراحی دارد و در صورت وجود جابه جایی اولیه بیش از 2 میلی متر یا بوجود آمدن جابه جایی در حین درمان، عمل جراحی توصیه می گردد.
    کلیدواژگان: مفصل آرنج، شکستگی های استخوان، درمان
  • فرامرز مصفا، مهوش آگاه، فریور عبدالله زاده لاهیجی، پرویز جلیلی صفحه 9
    مقدمه
    روش های مختلفی برای بلوک شبکه براکیال وجود دارد که هر کدام معایب و مزایایی دارند. از بزرگ ترین معایب این روش ها بلوک نشدن کامل همه شاخه های عصبی شبکه براکیال از جمله عصب اولنار و بخصوص مهم ترین عوارض آن پنوموتوراکس است. هدف از این مطالعه معرفی روشی بود که ضمن ایجاد بلوک همه شاخه های عصبی بخصوص عصب اولنار، خطر ایجاد پنوموتوراکس را نداشته باشد.
    مواد و روش ها
    در یک مطالعه کاربردی توصیفی، 50 بیمار (30 مرد و 20 زن) مراجعه کننده به مرکز درمانی آموزشی بیمارستان اختر، که کاندید اعمال جراحی ساعد و مچ دست بودند، طبق معیارهای تعیین شده انتخاب شدند. میانگین سنی بیماران 35 سال بود. روش بلوک اینتراسکالن اصلاح شده در این بیماران اجرا گردید. محل تزریق بین دوسوم بالایی و یک سوم پایینی خط بین وسط استخوان کلاویکول و زایده Chassaignac بود. پس از تزریق، میانگین زمان استقرار بی حسی عصب اولنار، میانگین زمان بی دردی و احتمال ایجاد پنوموتوراکس و میزان رضایت مندی بیمار ارزیابی شد.
    یافته ها
    در کلیه بیماران، بی حسی عصب اولنار انجام شد. میانگین زمان استقرار بلوک 15 دقیقه و 44 ثانیه بود. میانگین طول مدت بی حسی 3 ساعت و 32 دقیقه بود. میزان وقوع بی دردی در حین جراحی 96% بود. میزان رضایت مندی بیمار در 70% موارد مطلوب گزارش گردید. پنوموتوراکس در هیچ یک از بیماران مشاهده نگردید.
    نتیجه گیری
    بلوک اینتراسکالن اصلاح شده روش مناسبی برای انجام اعمال جراحی ساعد و مچ دست می باشد و برخلاف روش های مرسوم، خطر پنوموتوراکس را به همراه ندارد.
    کلیدواژگان: بلوک عصبی، جراحی، ساعد، دست
  • سهیل مهدی پور، سهراب کیهانی، سید محمد جزایری، محمدرضا عباسیان صفحه 14
    پیش
    زمینه
    دررفتگی جلویی مکرر شانه نیاز به درمان جراحی دارد و سابقه طولانی نتایج عمل باز با موفقیت بالا، در متون ارتوپدی موجود است. با توجه به اینکه گزارش های زیادی از جراحی آرتروسکوپی شانه در ایران وجود ندارد، هدف از این مقاله گزارش نتایج کوتاه مدت جراحی آرتروسکوپی ضایعه بانکارت در ایران می باشد.
    مواد و روش ها
    در یک مطالعه گذشته نگر، 40 بیمار (39 مرد و 1 زن) مبتلا به دررفتگی جلویی شانه طی دو سال در دو مرکز درمانی شهر تهران، تحت عمل جراحی ترمیم آرتروسکوپیک ضایعات بانکارت و جابه جایی کپسول مفصلی قرار گرفتند. میانگین سن بیماران 3/25 سال و میانگین زمان پیگیری 5/15 ماه (306 ماه) بود. نتایج عمل با درجه بندی شانه دانشگاه کالیفرنیا – لوس آنجلس (UCLA)، معیار «راو» (Rowe) و «مقیاس جامعه شانه و آرنج آمریکا» (ASES) ارزیابی گردید.
    یافته ها
    تمام بیماران دچار دررفتگی جلویی تروماتیک شانه بودند. میانگین نمره «راو» 5/95 (100-77) بود. نتایج معیار «راو» در 36 بیمار خوب و عالی بود و بدون محدودیت حرکتی به فعالیت های قبلی خود بازگشتند، در 3 بیمار متوسط و در یک بیمار با عود دررفتگی ضعیف همراه بود. میانگین نمره UCLA 3/33 (35- 25) و نتایج در همه بیماران غیر از 4 مورد خوب و عالی بود. در مقیاس ASES، 3 بیمار امتیاز 3-2 داشته و بقیه علایم و شکایت خاصی نداشتند.
    نتیجه گیری
    یافته های زودرس و میان مدت در بیماران این مطالعه بسیار جالب بود. علی رغم نیاز به نتایج درازمدت، تاثیر این روش در درمان دررفتگی مکرر جلویی شانه با مطالعه ما نیز تایید شد.
    کلیدواژگان: دررفتگی شانه، آرتروسکوپی، عود
  • تقی بغدادی، سید محمد جواد مرتضوی، افشین پیراهنی صفحه 19
    پیش
    زمینه
    گرفتگی عضلانی یکی از شایع ترین علایم فلج مغزی است. غیر از درمان های جراحی و داروهای خوراکی که برای از بین بردن یا کاهش گرفتگی به کار می رود، مطالعات متعددی درمورد تاثیر تزریق مستقیم موادی مثل الکل (اتانول 45 درصد یا فنل 5 تا 7 درصد) و توکسین بوتولینوم، در عضلات گرفته انجام شده است. در این مطالعه اثربخشی اتانول 45 درصد با توکسین بوتولینوم، در درمان اکواینوس ثانویه به گرفتگی عضلات در فلج مغزی دی پلژیک مقایسه شد.
    مواد و روش ها
    در یک کارآزمایی بالینی 75 کودک (34 دختر و 41 پسر) مبتلا به فلج مغری دی پلژیک جهت درمان به سه گروه تقسیم شدند؛ درمان در گروه اول (15 بیمار)، به صورت تزریق الکل 45 درصد، 4 هفته گچ گیری و به دنبال آن فیزیوتراپی و کار درمانی؛ در گروه دوم (20 بیمار) به صورت تزریق توکسین بوتولینوم و سپس فیزیوتراپی و کاردرمانی و در گروه سوم (40 بیمار) به صورت فیزیوتراپی و کاردرمانی انجام شد. میانگین سنی کودکان 2/4 سال (6-2 سال) بود.
    یافته ها
    در یک مطالعه یک ساله، عدم نیاز به ساپورت در 60% گروه اول، 25% گروه دوم و 40% گروه سوم مشاهده شد. نتایج در الگوی راه رفتن صحیح پاشنه انگشت در سه گروه به ترتیب 100%، 90% و 50%، و در وضعیت خنثی در پاشنه پا به ترتیب 60%، 25% و 5/12% بود. وضعیت خنثی پا در مرحله سکون راه رفتن در 100% گروه اول و دوم و 10% گروه سوم مشاهده شد.
    نتیجه گیری
    با توجه به دسترسی آسان تر و ارزان تر بودن، تزریق الکل 45 درصد همراه با یک دوره بی حرکتی (گچ گیری) در مقایسه با توکسین بوتولینوم، می تواند روش بهتری برای درمان گرفتگی عضلانی در فلج مغزی باشد.
    کلیدواژگان: توکسین بوتولینوم نوع A، فلج مغزی، گرفتگی عضلانی
  • کیوان احدی، سمیه نبی صفحه 25
    پیش
    زمینه
    ام آر آی به طور گسترده جهت تشخیص ضایعات تروماتیک داخل مفصلی زانو استفاده می شود. دقت آن در مطالعات مختلف متفاوت است. همچنین دقت ام آر آی در تشخیص ضایعات تروماتیک داخل مفصلی زانو در کشور ما مشخص نیست. هدف این مطالعه ارزیابی دقت ام آر آی در تشخیص ضایعات تروماتیک داخل مفصلی زانو، در یکی از مراکز تصویربرداری کشور، در مقایسه با آرتروسکوپی بود.
    مواد و روش ها
    در یک بررسی «مطالعه موردها» (case series)، 33 بیمار (31 مرد و 2 زن) با تشخیص بالینی ضایعه تروماتیک داخل مفصلی زانو طی یک سال وارد مطالعه شدند. میانگین سن بیماران 39/33 سال (74-14سال) بود. برای همه آنها قبل از آرتروسکوپی، ام آر آی انجام شد. حساسیت، اختصاصیت، دقت، ارزش اخباری مثبت و منفی، نسبت احتمال مثبت و منفی برای ام آر آی در مقایسه با آرتروسکوپی، همچنین درجه توافق ام آر آی و آرتروسکوپی محاسبه شد.
    یافته ها
    دقت ام آرآی برای منیسک داخلی 73%، منیسک خارجی 82%، رباط متقاطع جلویی (ACL) 82%، رباط متقاطع پشتی (PCL) 97% و غضروف مفصلی 85% محاسبه شد. توافق ام آر آی و آرتروسکوپی برای ضایعات منیسک ها، متوسط و برای ACL و غضروف مفصلی، خوب بود.
    نتیجه گیری
    در این مطالعه دقت ام آر آی برای ضایعات منیسک داخلی و رباط متقاطع جلویی، اختصاصیت ام آر آی برای منیسک داخلی و حساسیت آن برای منیسک خارجی و رباط متقاطع جلویی به طور قابل ملاحظه کمتر از نتایج بیشتر مطالعات بود. نتایج ام آر آی برای ضایعات غضروف مفصلی مشابه سایر مطالعات بود و این مساله بایستی مد نظر پزشکان درخواست کننده ام آر آی قرار گیرد.
    کلیدواژگان: ام آر آی، مفصل زانو، تشخیص
  • جواد افضلی بغداد آبادی، یوسف سروری، محمد قره داغی، سید رضا شریفی، جواد مظفری صفحه 30
    پیش
    زمینه
    «زانوی شناور» در واقع توصیف شکستگی توام بالا و پایین مفصل زانو در یک طرف بدن است. هدف از این تحقیق اعتبارسنجی طبقه بندی این شکستگی ها در روش های مختلف تقسیم بندی این آسیب اندام تحتانی بود.
    مواد و روش ها
    تحقیق به روش توصیفی گذشته نگر انجام شد. بیماران از دو مرکز سوانح دانشگاهی مشهد انتخاب شدند. مدت زمان مطالعه در یکی از مراکز 2 و در دیگری 3 سال بود. در مجموع 74 پرونده (64 مرد و 10 زن) جمع آوری شد. میانگین سنی بیماران 6/25 سال بود.
    یافته ها
    در تقسیم بندی شکستگی های «زانوی شناور» مواردی از عدم تطابق با تقسیم بندی های قبلی دیده شد. در بیشتر تقسیم بندی ها نقاط ضعف شامل فقدان طبقه ای برای شکستگی های باز، مواردی از وجود هر دو شکستگی در سطح مفصلی زانو و مواردی با بیش از دو شکستگی اطراف زانو، وجود دارد. در تقسیم بندی جدید، شکستگی «زانوی شناور» به سه نوع تقسیم شده است: زانوی شناور مرسوم با سه زیر گروه (A، B وC)؛ شکستگی بغرنج زانو با دو زیر گروه (D وE) و انواع مترادف زانوی شناور با شکستگی(های) دور از مفصل زانو یعنی شکستگی در مفصل ران یا مچ پا یا هر دو. هر زیرگروه (A، B، C، D، E) با یکی از نشان گرهای 0، I، II به نشانه باز یا بسته بودن شکستگی (ها) علامت گذاری شده است. در این تحقیق 12% مصدومین دارای شکستگی بغرنج زانو بودند.
    نتیجه گیری
    انواع شکستگی ها در طبقه بندی جدید «زانوی شناور» ساده تر و جامع تر از طبقه بندی های موجود می باشد.
    کلیدواژگان: زانو، شکستگی های استخوان، طبقه بندی
  • مسعود لک صفحه 36
    شکستگی همزمان تنه استخوان های ران و کشکک در یک اندام ندرتا ممکن است در بیماران با صدمات متعدد دیده شود؛ و از آنجا که معمولا شدت تروما توسط استخوان ران گرفته می شود جابه جایی و تعداد قطعات کم است و می توان برای ثابت کردن این شکستگی از پیچ استفاده نمود. در این بررسی دو بیمار 18 و 52 ساله با شکستگی همزمان استخوان های ران و کشکک در یک سمت مورد بررسی قرار گرفتند. پس از ثابت کردن شکستگی ران، آرتروسکوپی تشخیصی زانو به عمل آمد، سپس شکستگی تحت دید آرتروسکوپ به وسیله دو عدد پیچ ثابت گردید.
    کلیدواژگان: پاتلا، ثابت کردن شکستگی، آرتروسکوپی
  • احمدرضا افشار صفحه 39
    با یک قطعه بزرگ استخوان که در صحنه حادثه یک شکستگی باز پیدا می شود، چکار باید کرد؟ با یک قطعه استخوانی که در اطاق عمل از دست جراح می افتد، چکار باید کرد؟ آیا بایستی قطعه را دور انداخت یا باید آن را تمیز و مجددا در جای خود قرار داد؟ برای سوال فوق اطلاعات اندکی در مقالات ارتوپدی وجود دارد که شامل گزارش های موفق موردی است. اغلب مؤلفین در تجربه خود از درمان های آزمایشی استفاده کرده اند. هدف این مطالعه مرور تجربیات متخصصانی است که با مشکل فوق الذکر مواجه شده اند.
    کلیدواژگان: شکستگی باز، استریل کردن
|
  • Page 1
    Classification and treatment of lateral humeral condyle fracture in children is a matter of controversy. We report the results of treatment in 26 cases along with a comprehensive literature review.
    Methods
    Medical records and radiographs of 26 children (8 girls, 18 boys) who had been treated for lateral humeral condyle fracture over 20 year period were reviewed. The cases had a mean age of 4.5 years (1.9-8 years). The patients were evaluated for elbow range of motion, deformity, neurological deficit, and avascular necrosis with an average follow-up of 6 (3-20) years.
    Results
    From the 26 cases, 17 patients had less than 2 millimeters displacement, and had been treated non-operatively; 8 patients with displaced fracture had received internal fixation. One case that presented late and had ulnar nerve symptom with fracture non-union, underwent only anterior transposition of the nerve. The cases had all full range of motion, with no avascular necrosis. The one non-union case had a carrying angle of 26 degrees.
    Conclusions
    Lateral humeral condyle fracture in children requires surgical treatment more than most other pediatric fractures. Initial displacement of over 2 millimeters or any later displacement in the early post fracture period would require surgical intervention.
  • Page 9
    There are different techniques for brachial plexus block, each with their advantages and disadvantages. The usual side-effects are: Incomplete block, especially ulnar nerve, and pneumothorax. We would like to report a modification of the technique which negates these side-effects.
    Methods
    In an applied study, 50 cases (30 males, 20 females) that received a modified technique of interscalen block were studied. The mean age was 35 years. The site for local anesthetic injection was at the junction of the upper two-third and lower one-third of the line joining the midpoint of clavicle and chassaignac tubercle. Average time to production of block, period of sustained anesthesia, and any side-effects and patient's satisfaction were documented.
    Results
    Ulnar nerve block was established in 50 cases. The block was functional within 15 minutes and 44 seconds. The analgesic effect on ulnar nerve was obtained in 96% of the cases, and continued for an average of 3 hours and 32 minutes. Excellent patient's satisfaction was observed in 70% of the cases. No pneumothorax was encountered.
    Conclusions
    Modified interscalenblock is a suitable method of anesthesia for wrist and forearm surgeries with no risk for pneumothorax
  • Page 14
    Treatment of recurrent shoulder dislocation with open technique has a long successful history in orthopaedic surgery. Arthroscopic repair, however, has a much shorter history especially in Iran. This is a short-term follow-up study of such an operation in Iran.
    Methods
    Forty patients (39 males, 1 female) with recurrent anterior shoulder dislocation who had undergone arthroscopic stabilization over a two-year period were evaluated in a retrospective study. The cases had a mean age of 25.3 years, and had 15.5 months (6-30 months) average follow-up. The assessment scores were “The University of California-Los Angeles” (UCLA), “Rowe” and “American Shoulder and Elbow Society Scores” (ASES).
    Results
    Mean Rowe score was 95.5 (77-100); with excellent scores in 32 patients, good in 4, fair in 3 and poor in one. Mean UCLA score was 33.3 (25-35), with good and excellent results in all but 4 cases. ASES was 2-3 in 3 patients, and the rest being painless and without any symptoms. Thirty six patients returned to their previous levels of activity, and achieved good results; the results were fair in 3, and poor in one patient who had recurrent instability.
    Conclusions
    Short-term results of arthroscopic repair of anterior shoulder instability are encouraging.
  • Page 19
    Spasticity is the most common manifestation of cerebral palsy. In order to decrease the spasticity, oral medications, direct intramascular injections of alcohol, phenol or Botulinum toxin, or surgery are used. This study aimed at comparing the efficacy of 45% ethanol injection with that of Botulinum toxin injection in the spastic calf muscles of diplegic cerebral palsy children.
    Methods
    Seventy five children (34 girls, 41 boys) with diplegia were divided into three groups: Group 1 received one injection of 45% alcohol followed by 4 weeks of cast immobilization, and then physiotherapy; group 2 received Botulinum toxin followed by physiotherapy; and group 3 had only physiotherapy with no injection or immobilization. The walking pattern of all three groups were evaluated clinically in one year in terms of independency from walking support, heel-toe gait pattern, neutral position of hind foot at heel strike, and ankle position in stance phase.
    Results
    At one year, support independency was observed in 60% of group 1, 25% of group 2 and 40% of group 3 treated cases. The results in heel-toe gait were 100%, 90% and 50% respectively. Neutral heel placement was observed in 60%, 25% and 12.5%. Neutral ankle position was seen in 100%, 100% and 10% respectively.
    Conclusions
    45% alcohol injection into calf muscles of spastic diplegic cerebral palsy children gives as good or better result than Botulinum toxin injection. Because of its lower cost and easier accessibility, it is preferred over Botulinum toxin.
  • Page 25
    MRI is widely used for diagnosis of traumatic intra-articular knee lesions. Its accuracy is variable in different studies and also accuracy of MRI in diagnosis of traumatic intra-articular knee lesions in our country is not clear. This study was performed to evaluate the accuracy of MRI in one of imaging centers in our country in detecting traumatic intra-articular knee lesions by comparing the results of MRI with subsequent arthroscopy as a gold standard.
    Methods
    In a case series study, 33 patients with clinical diagnosis of traumatic intra-articular knee lesions underwent prearthroscopic MRI. The sensitivity, specificity, accuracy, positive predictive value (PPV), negative predictive value (NPV), positive likelihood ratio and negative likelihood ratio of MRI were calculated relative to the findings during arthroscopy. The Measure of agreement of MRI with arthroscopy was calculated as well.
    Results
    The accuracy of MRI for medial meniscus was 73%, lateral meniscus 82%, ACL 82%, PCL 97% and articular cartilage 85%. The agreement of MRI with arthroscopy in meniscal lesions was moderate and in ACL and articular cartilage was good.
    Conclusions
    In this study, the accuracy of MRI for medial meniscus and ACL, the sensitivity of MRI for medial meniscus, and the specificity of MRI for lateral meniscus and ACL were significantly lower than the most of the studies. The result of MRI for articular cartilage is the similar to other studies. This issue should be considered by physicians that request MRI.
  • Page 30
    The term “floating knee” is used to describe the flail knee separated from the ipsilateral hip and ankle. Its various forms are expressed in the classification framework. The objective of this research was to review the authenticity of previous floating knee classifications.
    Methods
    In a retrospective study, 74 patients (64 males, 10 females) with floating knee, the epidemiology of this trauma and the prevalence of its various kinds of fractures were studied in relation to the five existing classifications. The study was done in two educational trauma centers in Mashhad, in a two year period at one and 3 year period at the other hospital. The mean age of the patients was 25.6 years.
    Results
    In classification of patients, there was some non-conformity with the previous classifications. In previous classifications there are some weaknesses such as not to have location for open fractures, cases with both injured epiphyses and cases that have more than two fractures around the knee. In the new classification ''the floating knee'' has been divided into three types: Conventional floating knee (A,B,C), Complex knee fractures (D,E) and variant floating knee (the hip and ankle ipsilateral fractures). Each subgroup is marked with one of the numerical codes (0,I,II) which determines the open or closed status of the fracture(s). In this research 12% of injuries were complex knee fractures.
    Conclusions
    In the new classification, fractures’ types are classified as relatively comprehensive and simple and are coded.
  • Page 36
    Ipsilateral fractures of patella and femur are occasionally seen in multiple trauma cases. In such cases duration of surgery, amount of bleeding and treatment modality have effect on rehabilitation of the patient and return of joint motion. In this article we present 2 patients, 18 and 52 years of age that were treated by internal fixation of femur and arthroscopically-assisted percutaneous fixation of patella.
  • Page 39
    How would you deal with a large bony piece which has vital value for stability and function, has fallen out of wound in an open fracture and is brought to you in a severely contaminated shape? How about a large bony fragment falling out of your hand onto the operating room floor during surgery? Can one take an osteochondral piece as an autologus composite graft out of a badly contaminated amputated limb. If yes, how one may prepare such a graft? There is scanty information in the literature on this subject. The following is an overview of the sporadic reported cases on such issues.